Zoraki bir yazı…

Öncelikle bu yazıyı gerçekten yazmak istemiyorum…Türk demokrasisine ve dolaylı olarak yaşamın her noktasına olumsuz etkileri yadırganamaz darbelerin, kendilerini gazeteci olarak tanımlayan bizlere bir yararı olmuştur. Bu yarar, 1960 darbesini yapan yönetimin yaptığı anayasa düzenlemesiyle hayatımıza giren 212 sayılı Fikir İşçileri Kanunundan başkası değil.
Bugünün tarihi, kazanımları, sonradan geri alınan haklar vs. bunlara girmeye pek niyetim yok.
Bu yazıyı patronumuz Zafer Tokuş’un açtığı “Çalışan gazetecilerden özgür yazılar! Bizim ekip basın özgürlüğünü böyle anlattı” makale yazısı için yazıldı. Ancak yazım çok uzun olduğu için diğer arkadaşlarımızın hakkına girmemek için kendi adımla yayınladım. 
O yazıda patronumuz Zafer beyin kastettiği “Benim yazdıklarımı kaldıramazlar, Sıkıntıya girersin” sözü de bana ait ancak çok ısrar ettiği için ayrıntıya girmeden bir iki satır yazacağım. Ama gerçekten yazmak istemiyorum…
18’inci yılına girdiğim meslekte yapmadığım, görmediğim haber kalmadı desem yeridir. Gerek muhabir olarak sahada olduğum dönemlerde gerekse de “editör” olarak masa başına geçtikten sonra işimi her zaman doğru, farklı bakış açısı ve layıkıyla yapmaya çalıştım. Çalışma hayatımla ilgili daha fazla şeyler de yazardım ama…Gerçekten yazmak istemiyorum…
Gazetecilik oyunuGeride bıraktığım yıllara ve günümüzdeki duruma bakınca aslında hepimiz bir gazetecilik oyununun içindeyiz. Hani o küçükken oynanılan evcilik, doktorculuk, öğretmencilik vs. gibi… Bu kısmı da çok uzatmayacağım…
Bugün valilik, büyükşehir belediyesi, SATSO ortaklığında düzenlenen toplantının fotoğraflarında görmüşsünüzdür kürsüdeki mikrofonları.
İşte o mikrofonların çoğu bir kameraya bağlı değil, sadece şekil olsun diye konulmuş nesneler. Bunu o mikrofonu oraya koyduran patron, koyan muhabir ve konuşan kişi başta olmak üzere bütün salon bilir ama gazetecilik oyununun kuralları bunu gerektirir. Gerçekten yazmak istemiyorum…
Kopyala yapıştır…Günümüzde Sakarya’daki gazetecilik; eline bir çubuğun üzerine tutuşturulmuş telefonu alanın yemekli toplantılarda gezindiği; yemek olmadığında “Vay ulan bi yemek olmaz mı” diye atıp tutan, hayatında bir kez bir asayiş, araştırma haberi için yetkili bir kaynaktan bilgi almamış insanların yaptığı saygınlık gösterisinden ibaret bir şeydir. Elinin altındaki klavyenin CTRL+C ve CTRL+V tuşlarından başka tuşa basılmamış haldeki adamlar yüzünden gerçek basın emekçilerinin değeri kalmadı.Gerçekten yazmak istemiyorum…
Mesele o masada oturmaktırO salonda ya da herhangi bir yerde muhabirlik, gazetecilik yapmak için canını dişine takan kişi bir nedenle işten çıkarılır…
Bugün o mikrofonda konuşma yapan; valiyle, başkanlarla oturan, adına meslek örgütü başkanı diyen kişiler kılını kıpırdatmaz.
Evet, çünkü onlar da bilir ki karşı çıkarsa kendisi de ekmeğinden olur. Haddi, patronun verdiği maaş kadardır; mesele de o masada protokolle birlikte oturabilmektir. Gerçekten daha fazla yazmak istemiyorum…
Ne kadar özgürüz? İşte bu kadarMedya kuruluşları patronların menfaatleri çerçevesinde, gazeteciler de patronların çizdiği sınırlar dahilinde özgür…
Sakarya’da gazetecilik;
“Koyunun olmadığı yerde keçiye Abdurrahman Çelebi demek” gibi bir şeydir.
Gerçekten daha fazla yazmak istemiyorum.
Bu kadar yeterli midir sayın Zafer Tokuş?